Rozdział 6. Ciemonść niesie niebezpieczeństwa. || część 1.

Szła rozgoryczona korytarzem. Każdy mógł śmiało stwierdzić, że wygląda inaczej niż zwykle. Zły wyraz twarzy i dziwne, nigdy niespotykane u niej iskierki w oczach. Zaciskała pięści dając do zrozumienia każdemu, że lepiej z nią nie zadzierać. Nie teraz. Co chwilę przecierała usta rękawem swojej szaty chcąc zetrzeć ślady wspomnienia sali eliksirów.
 Zastanawiała się jak to się stało, że pozwoliła mu się do siebie zbliżyć. Nie chciała zostać uznana za łatwą. Bała się, że po tym co się stało, będzie coraz bardziej -o ile to możliwe- chciał się do niej zbliżyć. Jej pukładane życie legło w gruzach za sprawą tego jednego wydarzenia.
 Nie chciała się do tego przyznać, ale podobało jej się to. Najlepsze w tym wszystkim było to, że rudowłosa obwiniała za wszystko swoje różowe kokardki, których pozbyła się z myślą właśnie o powodzeniu.

~*~

 Brunetka siedziała uśmiechnięta w Pokoju Wspólnym. Nic nie świadczyło o tym, że jej 'nocny humor' nadal na nią oddziałowywał. Patrzyła z uśmiechem na czwórkę Huncwotów siedzących na kanapie blisko niej. Cały czas śmiali się w głos powodując przy tym, że każdy Gryfon tam obecny miał wyśmienity humor. Tak właśnie działała ta czwórka uczniów Hogwartu - umiała poprawić każdemu samopoczucie bez większego wysiłku.
 Oparła głowę o fotel, po czym zamknęła oczy.
 W tym samym czasie do Wieży Gryffindoru weszła ciemnowlosa dziewczyna. Była to osoba bardzo ładna, której życie właśnie obróciło się do góry nogami.
- Panno McKinnon to jest Pokój Wspólny twojego domu. O! Pan Lupin, jako prefekt, powinien pani wszystko wyjaśnić. Panie Lupin... - podeszła do zdziwionego chłopaka - mógłby pan oprowadzić ją po Hogwarcie. Powinnam dać to zadanie Pannie Evans, ale jej nigdzie nie widzę.
- Dobrze, profesor McGonagall. - wstał i skinął głową do znikającej już za obrazem kobiety. Uśmiechnął się do stojącej z boku dziewczyny. - Ty jesteś...
- Marlena. - odwazjemniła uśmiech.
- Witaj Piękna... - James i Syriusz wstali, po czym pocałowali brunetkę w w zewnętrzną część dłoni.
- Cześć? - westchnęła i wyrwała swoją rękę z ich uścisku.
- Idziemy? - powiedział Remus i podał jej ramię.
- Oczywiście - uśmiechnęła się promiennie, po czym chwyciła go za dłoń. Nie ramie. Dłoń.

~*~

 Stosy pergaminów leżały przed książką do Transmutacjj, którą właśnie czytała. Zawsze interesował ją ten przedmiot i zastanawiała się nie raz jakim byłaby zwierzęciem. Ona już to wiedziała. Wiedziała od końca czwartej klasy.
 Dawno nie biegała. Wstała i zaniosła książki wraz z pracami domowymi do dormitorium, aby za chwilę pójść na błonia.
 Okrągły księżyc świecił nad Zakazanym Lasem. Jego śwatło idealnie padało na twarzy rudowłosej Gryfonki. Widać było, że jest zdenerwowana. Nie zawsze można było widzieć ją w takim stanie. Zdawała sobie w stu procentach sprawę z tego, że jutro jest mecz i powinna się wyspać. Lecz ona nie mogła. Nerwy zrzerały ją od środka. Był to już taki drugi raz. Poprzedni mecz udał jej się doskonale, lecz ona nadal się bała. Wiedziała, że ma oparcie w Mary i Syriuszu, ale oni jej tak nie rozumieli. Grali przecież w qudditcha od dziecka, a w drużnie są od trzech lat.
 Po chwili na miejscu dziewczyny stała dziwnie ubarwiona łania. Było to podobno zwierzę idelanie ją odwzorujące. Wbiegła do Zakazanego Lasu, aż wybiegła na polanę w środku niego, aby tam zmienić się w człowieka. Rzucała kamieniami w jezioro tam się znajdujące, przy tym zagłuszając wycie wilkołaka...

~*~
|pół godziny wcześniej|

- Glizdek! - krzyknęli James i Syriusz.
- Już idę! - mały, gruby punkcik coraz bardziej zbliżał się w ich stronę. Rzecz jasna nie obyło się bez kilku potknięć, ale udało mu się dobiec.
- No, no.. Dwadzieścia i pół minuty. - mruknął z podziwem Łapa, patrząc przy tym uważnie na zegarek - Nowy rekord. - pochwalił z ironią kolegę. - Glizdek, do nory! - wskazał palcem na korzeń Wierzby Bijącej. Chłopak w ekspresowym tempie zmienił się w szczura, który przeleciał pod korzeniami drzewa i je dziwnym sposobem zatrzymał. Jego przyjaciele weszli do tunelu ukrytego pod Wierzbą. Szli. Roześniani szli korytarzami, aż doszli do przygnębionego przyjaciela, siedzącego na starej, zniszczonej sofie.
 Prawda była taka, że dla Syriusza i Jemesa pełnie były rozrywką. Traktowali to jak zabawę, nie rozumieli co czuł w tym okresie Remus. Byli niedojrzali, aby cokolwiek z tego wywnioskować. Od poczatku roku, czyli od trzech miesięcy byli animagami. Rogacz i Łapa animagię opanowali perfekcyjnie. Peter miał z nią jeszcze problem. On jako jedyny szedł tam z przymusu. Nie chciał być gorszy. Pomimo twierdzenia, że trzej Huncwoci zostali animagami tylko dla zabawy, nie można było im jednego odmówić. Zostali animagami tylko poczęści dla zabawy. Chcieli również sprawić, że ten ciężki okres Remusa będzie łatwiejszy.
 Te dwadzieścia minut spędzonych w Wrzeszczacej Chacie minęło bardzo szybko... Zanim się obejrzeli na miejscu ich przyjaciela pojawiła się ogromna bestia, a na miejscach ich samych - trzy inne zwierzęta.
 W planach mieli to co zawsze, czyli bieganie po Zakazanym Lesie. Skąd mogli wiedzieć co się wydarzy...

|10 minut później |

 Zachowanie Lunatyka było inne niż zazwyczaj. Zawsze opanowany wilkołak, nigdy nie rzucający się na swoich przyjaciół, dzisiaj się chciał właśnie na nich rzucić. Na szczęście udało im się uniknąć bolesnego, a nawet śmiertelnego ciosu.
 Biegł w szybkim tempie w nieokreślonym kierunku,bez uzasadnionego celu. Jego przyjaciele nie wiedzieli co się właściwie dzieje. Dopiero po chwili zrozumieli.
 Człowiek - przemknęło im przez myśl o sekundę za późno.

Powiem szczerze mogłabym to dalej drążyć w tym rozdziale, ale postanowiłam dać Wam trochę 'dramy'. Któtki, jak zwykle. :v Rozdział nie jest najlepszym jaki do tej pory napisałam, ale ujdzie. Teraz w wakacje, będę mieć dużo wolnego czasu i rozdziały będą pojawiać się dosyć często.
Dziękuje za ponad 1000 wyświetleń. Niby to mało, bo na niektórych blogach jest zdecydowanie więcej, ale ja się ciszę z tylu.